संत जोगा परमानंद अभंग
संत जोगा परमानंद
१
“बैसोनि संता घरी हो। घेतली गुरगुंडी ॥ ध्रु०्॥
आधी ब्रह्मांड नारळ। मेरू सत्त्व तो आढळ ॥
निर्मळ सत्रावीचे जळ। सोहं गुरगुंडी, गुरगुडी।।
चिलमी त्रिगुण त्रिविध। मी पण खटा तो अभेद।।
तमतमाखू जाळून शुद्ध। वैराग्य विरळा घडघड़ी ॥
सावधान लावुनिया नळी। मीपण झुरका विरळा गिळी॥
जन्ममरणाची मुरकुंडी सांभाळी। धूरविषयाचा सोडी।
लागला गुरू गोडीचा छद। झाला प्रसन्न परमानंद।।
जोगी स्वामी तो अभंग। गुरुचरण न सोडी।
बैसोनि संताघरी हो। घेतली गुरगुंडी गुरुगुडी।”
२
“रोमांच स्वरवित। स्वेदबिंदु डळमळितु॥
पाहता नेत्र उन्मलितु। मग मिटोत मागुते॥
ऐशी इवयी प्रकटसी। के माझ्या नरहरी॥
देखता तनु कापे। मनबुद्धि ही हारपे॥
सकळही अहंभाव लोपे। एकतत्त्वचि उरे।”
३
मन निवाले निवाले । कैसें समाधान झालें ॥
संतं आलिया अवसरी । नवल आरती यांची परी ॥
आनंदे नर नारी । परमानंद प्रकटले ॥
द्यावया आलिंगन । बाह्यां येतसे स्फुरण ॥
सजळ झाले लोचन । जैसे मेघ वर्षती ॥
आजि सुदिन सोहळा । संत जीवनाची कळा ॥
जोगा विनवितो सकळा । भेटी परमानंदेस्त ॥
४
“द्यावया आलिंगन। बाह्या येतसे स्फुरण।
सजल झाले लोचन। जैसे मेघ वर्षती॥
आजी सुदिन सोहळा। संत जीवनाची कळा ॥
जोगा विनवितो सकळा। भेटी परमानंदासी॥”
५
“वाचा लोधावली गुणा। स्वरुपी पाहिले लोचना॥
चरणी स्थिरावले मन। जगजीवन देखिलिया॥
तो म्या देखिला देखिला। विठ्ठल पंढरीचा राजा ॥
भानुबिंबे अति सुढाळ। मन मंडित वःक्षस्थळा ॥
चरणी तेजाचे झळाळ। मुगुटी किरणे फाकती ॥
ऐसा नयनी देखिला। तो मज असुमाई झाला॥
जोगा विनवितो विठ्ठला।वोसंडला आनंदु॥”
